Na zespół pałacowy w Boratynie składają się: park krajobrazowy, pałac (dwór), kaplica oraz budynek gospodarczy. Jego historia sięga początków XVIII wieku. Najwcześniejsze, zachowane dokumenty, opisujące wygląd budynku i przynależnego do niego folwarku, pochodzą z 1724 roku. Początkowo był to niewielki, parterowy dworek, który z czasem rozrósł się do obecnego wyglądu. Pierwszymi właścicielami majątku była rodzina Krasickich. Na początku XIX wieku dwór przeszedł w ręce Stadnickich, którzy zadbali o renowację i rozbudowę.
Swoją obecną formę pałac zawdzięcza przebudowie, jaka miała miejsce w latach 20. XIX w. Ówczesny właściciel Jan Stadnicki przebudował rezydencję ok. 1820 roku w stylu późnego klasycyzmu, wzorując się na wiodących prym wśród okolicznego ziemiaństwa rezydencjach w Łańcucie, Przeworsku czy też Sieniawie. To właśnie Stadnickim przypisuje się założenie w 2. połowie XVIII w. ogrodu krajobrazowego w otoczeniu dworu, w którym wykorzystano starą dąbrowę i naturalne ukształtowanie terenu. Około 1810 roku na terenie założenia powstała klasycystyczna kaplica dworska przypominająca świątynię antyczną. Po śmierci Jana Stadnickiego posiadłość przeszła w ręce Kazimierza Krasickiego, który przeznaczył go na budynek szkolny. W okresie I wojny światowej dwór służył jako szpital dla żołnierzy austriackich. W okresie międzywojennym należał do Mariana Lisowieckiego. II wojna światowa uczyniła z niego magazyn zboża i późniejsze mieszkania dla repatriantów.
Dziś, za sprawą obecnego właściciela, dworek został odrestaurowany i służy jako baza hotelowa, restauracyjna oraz rekreacyjna.
